Het perfecte strand

Zaterdagmiddag, lunch in Tapia de Casariego. Een bruiloftspaartje passeert in een jaren zestig, open Mercedes cabrio. De bruidegom luid toeterend achter het stuur en de bruid met haar witte sluier ernaast. De mensen op het terras waar we zitten staan op, applaudisseren, juichen en schreeuwen ze toe. De mensen die binnen zitten hollen naar buiten om mee te doen. Iedereen kent ze.

Wij bestellen er een eenvoudige, doch voedzame, lunch. Een tonijn-tomaat salade, twee empanadas met vlees, een omelet gevuld met kabeljauw en een kaas-tomaat bruschetta voor twee personen. En we drinken er een glaasje wijn of twee bij. De duurste fles op de lijst is hier ongeveer net zo duur als een glas in een kroeg in Amsterdam. De goedkoopste wijn kost 1,90 euro per glas. En ze smaken, waarschijnlijk door de heerlijke frisse zeelucht, ook nog beter. Er moet toch ergens iets fout gegaan zijn, maar waar?

De dag begon met gebakken eieren met spek voor ons campertje. Daarna passeerden we het hek op vijftig meter afstand van ons huisje en volgen het pad naar de zee. Een bocht verder was er de baai. Een trap leidt ons naar beneden. We staan op een volledig leeg strand. We zetten als eerste onze voeten op deze maagdelijke grond, waar alle sporen van menselijke aanwezigheid tijdens het laatste hoogwater zijn weggespoeld. En we lopen rechtstreeks over het strakke zachte tapijt, waar onze schoen diep in wegzakken, naar de harde rand bij de zee. Helemaal alleen staan we. Achter ons de hoge rotsen waar we vanaf kwamen, voor ons de strakke zee die met grote golven beukt op de rotsen. En aan onze voeten de kabbelende branding.

We lopen over het strand, langs een paar rotsblokken naar een volgend deel. Met een klein riviertje wat over het strand loopt en uitmondt in de zee. Om ons heen, vijftig meter hoge rotswanden, begroeid met planten. De ochtendzon verwarmt ons, eigenlijk zou je hier de hele dag moeten blijven, de zon zien verschuiven over de hemel en zien ondergaan aan de overkant, ergens achter de bergen aan de overkant van de wijde baai. Een klein, intiem, strand alleen voor ons. Een absolute filmspot, zeldzaam mooi.

Maar wij gaan weer omhoog, volgen het pad verder, komen bij een tweede, baai met strand en lopen terug met een bocht langs de maisvelden naar onze camper.

Daarna wandelen we naar het dorp. Ook weer langs een baai tussen de rotsen. Dit is meer een publieke baai, er wordt gesurft. Er zitten hele families bij elkaar. Ze hebben een voetbalveldje op het strand gemaakt, wat bij hoog water weer zal verdwijnen. Er liggen mensen te zonnen. Het is er niet druk, gezellig. Verder lopen we langs een openbaar zwembad tussen de rotsen. Betonnen wanden voorkomen dat de golven er komen. Oudere dames zwemmen een stukje in het beschermde bad. Daarna lopen we naar de pier, totdat de regen ons naar het restaurant brengt.

Het eten is te veel, de wijn te lekker, de bediening te aardig, het plaatsje te lief en het strandje tussen de rotsen te mooi. Veel te mooi.