Kunst van de pinxtos

Ontbijt in een hostel is wat anders, als rustig in de camper te ontwaken bij een gebakken ei met koffie op een stuk oud brood. Een eetzaal met honderd mensen die allemaal een vers wit puntbroodje, een paar cupjes beleg, boter, een lauwe bak waterige koffie,thee, melk of iets wat ver weg op jus d’ oranje probeert te lijken consumeren. Tafels met tien man en iedereen praat tegelijk. Om elkaar te kunnen verstaan moet je wel harder praten als je buren. We schuiven aan, kauwen zwijgend het witte broodje.

De hostel is zeven verdiepingen hoog. Kamers met bedden en met een wastafel. Op iedere gang is er een kleine doucheruimte met toilet en als campinggast mogen wij daar ook gebruik van maken. Drie hokjes met een douchegordijn ervoor. Het water is er warm, de ruimte beperkt. Een staanplaats, met twaalf campers naast elkaar op een lege parkeerplaats en tweehonderd meter verwijderd van het sanitair,maar wel inclusief ontbijt.

Maar het is wel maar twintig meter lopen naar een bushalte. Met iedere twintig minuten een verbinding van een kwartier naar de binnenstad. Geen plek ergens in niemandsland ver weg zonder een verbinding. Een camping in de stad, met een ontbijt, uniek in de wereld.

Het mooiste is het theater in de middag, als we bij zitten te komen. Een eerste camper scheurt het terrein op. Zet zijn camper op een plek en kijkt wat verdwaasd om zich heen, ze missen de receptie. Ze komen wijfelend naar ons en vragen of dit een gratis plek is. We verwijzen ze naar de receptie van het hotel. Na een kwartier komen ze terug, geïrriteerd, want ze moeten weer weg. Ze snappen er niets van, ze staan er al. Dus is er ruimte. Ze begrijpen niet dat je hier kan reserveren of dat er mensen zijn die overdag weg zijn van hun plek maar straks weer terugkomen. Ze stappen in en scheuren met hun tien meter grote vakantiebungalow en gierende moter de weg op.

Dit spel herhaalt zich iedere middag minimaal vijf keer. Dit is de enige camping die iedere dag volledig vol is. Er rest niets anders als een camping zoeken twintig of dertig kilometer verderop en de volgende ochtend terug te komen, of niet.

Voor deze reality show genieten we van de hoge kunst. Eerst een bezoek aan het. Guggenheim museum. Net als de vorige keer, meer als tien jaar geleden, is het er geweldig. Na tweeëneenhalf week, oude katholieke beelden in kerken en de schoonheid van de natuur is het genot om weer eens de echte creativiteit van de grote der aarde te zien. De enorme dikke stalen structuren van Richard Serra die een mens nietig maakt. Daarna Yoshitomo Nara, een Japanner die ‘anime’ beelden gebruikt, vrijwel zonder uitdrukking, maar toch vol emoties. Protesten tegen geweld zonder een wapen te tonen. Daarna nog een video performance van Yahoi Kusamo (a wish for human happiness, calling from beyond the universe), allemaal gekleurde ballen terwijl je er midden in staat. Zalen met schilderijen van verschillende schilders en een lichtshow.

Weer buiten lopen we verdwaasd, door wat buitenwijken aan de andere kant van de rivier, richting de oude stad (Casco Viejo). We strompelen een klein, gratis museum metGrafisch Realistische werken van Miro en Dali, in. Overrompeld door deze kunst strompelen we wederom Plaza Nueva op. Het paradijs van de pintxos, de ware culinaire kunst van de kleine hapjes en de goede wijn.

Gisteren toen we in de regen de bus zochten konden we hem niet vinden, vandaag liepen we er bijna tegen aan. als je iets zoekt vind je het niet. Kunst is overal, die hoef je niet te zoeken. Zoals de performance van ‘de kampeerders die niet mochten blijven’.