Water van boven

De weergoden lijken ons goed gezind. We worden wakker terwijl er bakken water uit de hemel komen. We vertrekken, na een slechte nacht met constant regen op ons daktentje, twintig minuten na het opstaan. Zonder ontbijt of douche starten we de camper op en zetten de kachel en fan aan om het vocht te verdrijven. Een schitterende weg langs de kust, vol haarspeldbochten en met uitzicht vanaf mooie kliffen, valt volledig in het water. Het zicht is door de regen te slecht om iets van de schoonheid van de omgeving te tonen.

Na de kustweg volgt de snelweg de stad in. Onze routeplanner jaagt ons, als we eenmaal in de stad zijn, een parkeerplaats op. Grondwerkers zijn in de regen bezig een leiding in de grond aan te leggen. Als we meer als tien centimeter speling hadden in het steile klimmetje naar deze plek dan zouden we overdrijven. Boven beseffen we dat we weer misleid zijn en door het zelfde muizengaatje terugmoeten. Dit keer zelfs met een tegenligger, die achteruit eruit gaat om ons te laten passeren.

Een afslag terug was onze kampeerplek. We staan op een kleine plek, met maximaal tien campers bij een hostel. We zetten, in de nog steeds stromende regen, onze wagen neer en gaan wachten. Niet op Godot, maar op droogte. Dat duurt wel een paar uur, vierentwintig uur regen duurt ook echt vierentwintig uur. En stilzitten in een camper is ook gewoon verveling, zelfs met een spelletje of een boek. Daarna sprinten we naar de bushalte, stappen in een bus en na zes haltes weer uit. We hebben geen idee waar we zijn. En er is maar een doel en dat is het kopen van een paraplu. Wat niet lukt, omdat ze alleen verkocht worden door straatverkopers.

We eindigen in de oude wijk (Casco Viejo) op de ‘Plaza Nuevo’. Voor ons een oude plek, onze vorige vakantie in Spanje, meer als een decennia terug, hadden we een kamer om de hoek. En dronken we een wijntje en aten een pixto bij iedere kroegje onder de lange vierkante galerij. Nu is het toeristischer, maar nog steeds lekker. We eten zes hapjes en genieten.

Op de weg terug begon de regen. Eerst zachtjes, daarna steeds weer meer. We lopen langs de rivier terug omdat de receptioniste van de hostel ons vertelde dat daar de bus zou rijden. Maar er was geen bus, of bushalte waar de bus zou komen. We liepen terug, in de steeds zwaardere regendruppels, in de richting van de hostel. Weg opbrekingen en omleidingen langs een ziekenhuis stopten ons niet. Nergens was een taxi, of een bushokje, of een bus met het juiste nummer en richting. Achthonderd meter voor onze plek was er een halte, we stapten in. Om na een halte weer uit te stappen.

Een warme douche, nog meer water van boven.