Botswana: Het grote bos

Moremi NP, North Gate, 8 juni 2016

Opstaan na een nacht in een bed, schone lakens, warme douche in een ruime tent - betonnen vloer, twee meter hoog – is toch wat anders als in campertjes. Vooral als er dan op het terras voor het tentje een gevulde picknick koffer als ontbijt staat. Zo een leuke complete koffer, bestek, bakjes beleg, eieren, brood, sapje, koffie of thee. Alles volledig en lekker. Wellicht hebben we in deze vakantie iets te weinig luxe overnachtingen ingebouwd. Maar als er dan eindelijk een is, na tweeëneenhalf week rondtrekken, is het wel heerlijk, zoals altijd na ontberingen kan je dan pas echt genieten van alle normale dagelijks dingen, zoals een bed met schone laken, als je een tijdje zonder heb gehad.

Na ontbijt gaan we eerst boodschappen doen. Ook een bijna dagelijkse routine, maar deze activiteit heb ik nog steeds niet gemist, eigenlijk valt er ook weinig plezier te beleven aan een supermarkt, veel artikelen, prijzen, overal hetzelfde. De etiketten zijn misschien anders maar eigenlijk is alles hetzelfde, je kan niets vinden, moet alles zoeken, karretjes welke in de wegrijden, rijen bij de kassa. Ook nog een bezoek aan de bottle store, een benzinestation en een tweede warenhuis voor nog wat aanvullende zaken maken de ochtend eigenlijk helemaal af, deze ontbering wil ik juist in mijn vakantie ontlopen, maar is soms onmisbaar.

Als laatste moeten we hier ook nog een permit betalen voor het nationale park. Een kantoortje, een dame achter de balie bezig met het uitschrijven van permits. Viervoudige documenten met stempels, per persoon welke het park ingaat. Ertegenover ook een dame, ook op een kruk. Tussen hun in een stapel met aanvragen. Waarschijnlijk een tourorganisatie met alle permits van de aankomende maand. Er wordt ons vriendelijk medegedeeld dat als ze met deze klant klaar is wij de volgende zullen zijn. Eerste schatting is dat we een uur zullen moeten wachten, minimaal.

Na tien minuten komt er gelukkig hulp, een tweede dame begint haar werkdag, het eerste wat ze ons geeft is een beoordelingsformulier. Of we even willen beoordelen hoe aardig ze wel is. En omdat we dat niet meteen doen wordt ze ook overdreven aardig. Naast de permit krijgen we ook uitleg hoe we moeten rijden, en een kaart. Maar als we eindelijk het formulier inleveren mogen we toch eindelijk gaan, bevrijd van de ambtelijke molen. Ze zegt ons nog vriendelijk gedag, maar dat komt omdat ze de beoordeling nog niet gezien heeft, die zit namelijk in een afgesloten box.


Uiteindelijk zijn we pas rond twaalven klaar en zijn we volledig geladen voor drie dagen kamperen in het park, waar helemaal niets te koop is. Daarna is het eigenlijk maar 134 kilometer, stukje van niets. Het eerste stuk is nog asfalt, daarna veertig kilometer gravel/zand weg, breed en vol met kuilen, wasbordjes (ribbels overlangs) en gaten. Echt een van de slechtste wegen denkbaar. Om het nog enigszins acceptabel te houden slingeren we van links naar rechts om kuilen te vermijden met een snelheid van rond de twintig. Onderweg passeren we voor de ingang van het park nog wel wat olifanten, giraffen en ander klein grut. Het is hard werken, weinig voortgang.

Na de administratie aan de gate hebben we een strakke rechte weg, dertig kilometer zand, smal door bos. Een spoor, diep door het zand, vooral niet stoppen want je weet nooit of je weer weg komt. Het lijkt eindeloos, we zien niets, geen een dier, maar rond een uur of vier zijn we op onze camping. En terwijl we ons inrichten passeert de eerste olifant een meter of twintig achter onze camper. We staan hier helemaal zonder hekken, midden in een park ter grootte van de provincie Utrecht, waar alle wilde dieren voor komen. En deze olifant loopt hier gewoon de bomen rond onze camper op te eten. Maar zoals geadviseerd maken we een groot vuur, zodat ze afstand houden

En om acht uur als we bij het vuur zitten na te genieten van de dag, passeren de eerste hyena’s over onze kampplaats, ze kijken van een paar meter naar ons, nieuwsgierig of we nog wat achterlaten voor ze. Wat verder weg horen we olifanten, of zijn het hippo’s. Overal zijn geluiden, onherkenbare geluiden, dieren. Het is donker, er is helemaal geen elektriciteit, overal om ons heen lijkt beweging, ons vuur begint uit te gaan. We gaan maar vroeg naar bed.