Botswana: Rally rijden

Moremi NP, North Gate 9 juni 2016

Negen uur in de morgen en ik lig onder onze camper. Een half uur geleden, na een camping ontbijt – gebakken eieren met spek, oud brood, koffie, tussen de apen is onze game drive begonnen.

De apen zijn snel en stelen alles wat ze willen voordat je het weet. Het eerste ei wordt van de tafel gepikt terwijl we erbij zitten. Het tweede ei pikken ze uit de camper. De deur stond open, de eieren waren op de vloer gezet om ze te beschermen, maar een aap springt gewoon in de auto. Verder valt de schade mee, maar het is niet echt rustig ontbijten als je alles moet beschermen. Maar het zijn wel leuke aapjes om te zien, en eigenlijk staan wij onder hun boom en niet andersom. Wij zijn de gasten in hun habitat.

De game drive is zonder gids, door een onbekend stuk dicht begroeid terrein rondrijden, op zoek naar grote tijgers of ander mooi wild. Het doel is de hippo poel een kilometer of twintig verder.

Maar na een kilometer toch een wat vreemd geluid aan de achterkant van de camper. Een ratel achtig geluid. Stoppen en eromheen lopen om te zoeken. Niets te vinden dus zal wel niets belangrijks zijn. Maar bij optrekken wordt er toch getoeterd, en bij de tweede controle blijkt de linker achterband helemaal leeg te zijn. Het ratelen was de velg over de stenen, de band helemaal plat. Dus maar een optie, stukje doorrijden naar een wat vlakker stuk zandweg, en de band vervangen.

De krik is niet echt zo’n grote maar juist een hele kleine hydraulisch cilinder, met een zeer klein voetje van tien bij tien centimeter. Niet echt veel oppervlakte in het mulle zand om het gewicht van de auto mee op te vangen. Daarnaast zou er een versterkt punt zijn bij de as waar deze krik onder moest, maar dat punt is niet echt te vinden. Dus op goed geluk proberen we het. En als het wiel bijna los is van de grond kantelt de krik omdat de auto beweegt. Een tweede poging geeft meer succes, dit keer blijft de krik staan en kunnen we de band wisselen. Operatie lijkt geslaagd, midden in een park, waar leeuwen, luipaard, slangen en andere dieren vrij rondlopen. De eerste band welke ik ooit zelf vervang, midden in de wildernis, met een gammel krikje.

Eindelijk kan de trip beginnen. Het stikt hiervan de paadjes dwars door een bosrijk gebied, nergens een vlak stukje of een stuk weg wat langer als vijftig meter rechtdoor gaat. Het is een constant schakelen, sturen, gaten in de weg ontwijken, inschatten of iets te doen is en ondertussen ook nog naar dieren zoeken. Een stuk verder gelukkig wel een paar gebieden met riet, open en met waterplekken. We zien veel van de bekende dieren, maar het ontbreekt ons aan ogen, kennis om echt iets speciaals te zien. We zouden er waarschijnlijk langs rijden zonder dat het ons opvalt.

Eigenlijk is dit meer een soort rally rijden, alleen op richtinggevoel over paadjes waar net een auto tussen past op zoek naar een picknick plek aan een meertje waar hippo’s in moeten zitten. Tijdens al het hotsen en klotsen verliezen we ook nog onze reserve jerrycan met diesel. Die zit aan de achterkant van de wagen vast met een beugel, maar die is door al het geweld gewoon verbogen. Een andere 4WD reed al een tijd achter ons aan, met zijn lichten aan het seinen, toeteren maar we zijn zo druk met overleven in deze rit dat het ons niet eens opvalt.

Als we ze eindelijk ons laten inhalen – we dachten dat ze dat wilden, maar er was nergens een plek voor – werden we door drie Botswaanse dames uitgescholden. Waarom we niet stopte, duidelijk lokale medewerkers van het park, gewend hier te rijden. Waarom we niet meteen stopte, of we wel helemaal goed bij ons hoofd waren, en dat we dingen beter vast moesten zetten als we hier willen rijden.

Met een steen hebben we de beugel weer op zijn plek gebogen, en alleen een lege jerrycan op deze plek gezet en de volle op de andere plek. Daarna begon de rit weer over de kuilen.

Maar ineens zijn we bij het meer, uitkijkpunt op hoogte over het meer, aantal Hippo’s in het water, vogels en gazelles er omheen. Een schitterende locatie, om een tijdje rustig te kijken en te genieten. Zodra we weer verder rijden passeren we een krokodil, ligt lekker in de zon. Omdat we de weg terug niet willen verdwalen zetten we voor het eerst de Garmin aan. Dit leidt eigenlijk tot meer twijfels als direct inzicht. Niet alle paden zijn bekend bij de firma Garmin, en soms is een pad ook niet meer begaanbaar en is er dus weer een nieuw pad om heen gemaakt. Zomaar vertrouwen op een satelliet plaatsbepaling systeem met een routekaart werkt hier niet. We gaan vaker terug, achteruit, keren, twijfelen als gewoon op het gevoel de heenweg is gereden.

Maar uiteindelijk redden we het, terug naar onze campsite, dagje rally rijden, voor de bestuurder is het een feest, de bijrijder twijfelt weleens. Te veel kuilen, te snel, niet de goede richting en geen echte katten gezien. Maar zeventig kilometer rijden in zo’n gebied, niet verdwalen, Hippo’s en krokodil, olifanten en ander wild. Geweldig om hier alleen te kunnen rijden, met een 4WD.