Bandipura - Safari lodge

Bandbipura – 5 november 2018

Vijf mannen, drie vrouwen en twee kinderen, in een jeep, staan stil op een doodlopende weg. Er heerst volledige stilte, op wat vogels na, de motor is uit en iedereen kijkt om zich heen. Alsof ze niet weten van welke kant het zal komen. De grote man op de voorste rij, naast de bestuurder, draait zich half om en kijkt door zijn verrekijker naar de verte. De hoofden van de anderen draaien zich om en ze proberen te ontdekken wat er in die richting te zien is. Na een minuut zakt de verrekijker en de man draait zich terug om weer naar voren te kijken.

De wagen staat vlak bij een beekje wat uitkomt in een klein meer. Rondom staan bomen, struiken, gele, rode en paarse bloemen, op de achtergrond bergen. De zon is al verdwenen uit, de lichtbewolke lucht kleurt mooi rood maar het zal niet lang meer duren of de nacht zal beginnen, donkerte midden in de natuur.


Na vijf minuten start de berijder de motor en rijdt zonder iets te zeggen achteruit en keert, om verder over het zandpad vol met kuilen weg te rijden. Er is niets gebeurt of verschenen, geen takjes die verdacht hebben bewogen of verdachte geluiden. Na een stukje door het bos draait de wagen het asfalt op en scheurt met zijn volle lichten aan terug naar de Bandipura Safari Lodge. Een drie uur rijden over de zandpaden, kuilen, stenen, door watertjes en steile hellingen in een bos eindigt in het donker van de nacht.

En de opbrengst is een paar foto’s van een aantal hertjes, pauwen, vogeltjes en een paar olifanten op twee kilometer afstand, ergens tussen de bosjes. Eigenlijk niet meer als wat bewegende takken waarin met een verrekijker of telelens net wat donker grijze stukken olifant in zijn te herkennen.

In de lodge heerst een strak regime. Gasten arriveren in de loop van de dag. Strak om drie uur wordt verzameld voor thee, koffie en instructie om daarna om half vier aan te treden bij de wagens voor een korte rit naar het bezoekerscentrum van het Bandipura National Park. Exact om vier uur gaat het park open voor wagens met een permit. De twee vierwiel terrein wagens van het hotel schieten als eerste het park in. Gevolgd door een paar terrein bussen en wat andere jeeps, allemaal volgepakt met dagjesmensen.

Na drie uur rondrijden is het donker en gaat het park dicht. Bij terugkomst in het kamp is er thee, koffie en een snack. Gevolgd door een eduactieve film (David attenborough), met het harde leven van de tigers in de bossen. Om negen uur is er diner, en om tien uur gaat het licht uit. En om half zes is het ochtend reveil, met een ram op de deur, koffie en instructie en weer vier uur rondjes rijden door het bos. Na het ontbijt is het einde van deze militaire precieze precieze exercitie.

Het personeel van de lodge, bestaat volledig uit mannen en loopt in camouflage kleding. En er heerst ook een strakke discipline, dezelfde gids vertrekt als eerste, bepaald wie in welke wagen zit en waar. De betonnen bunker waar we slapen is basic, kaal vloer, een wand beschilderd met een luipaard, een groot houten bed, wat houten kasten, een douche en paar stoelen om buiten te kunnen zitten. Geen WiFi of TV, wel een privé terras, met uitzicht op de prikkeldraad-omheining van het terrein.

Wij verblijven er twee dagen, en ontdekken dat het allemaal show is. De mannen zijn aardig, het buffet eten lekker en iedere keer anders, met versgebakken naan, pannenkoeken en eieren. Dat er in de avond na het eten een vuur wordt gemaakt, waar we als enige gasten, met de laatste restjes sterke drank uit Schiphol, ons heerlijk kunnen warmen. Het park met de huisjes is mooi aangelegd met paden en bloemen. Zittend aan de voorkant van ons hutje ziet het veel gezelliger uiit. En dat ze voor ons in de middag een apart tripje naar een boeddhistisch tempeltje boven op een berg regelde. Waar we als eregasten en als enige tot de tempel mochten rijden – anderen moesten overstappen op een bus van de parkeerplaats naar de tempel. En dat ze ook allemaal vriendelijk waren.

Vier safari’s, hooggespannen verwachtingen over de dieren welke we hopen te spotten. Er komen hier tijgers, luipaarden en olifanten, als grote dieren voor. Maar natuurlijk ook veel kleinere soorten, aapjes, hertjes, mangoes, eekhoorns en vogels. Maar behalve twee beren op vijfhonderd meter en wat olifanten in de verte is er in deze dichte bossen, en grote hoeveelheden rondrijdende wagens in een klein oppervlakte, niets van de grote dieren te spotten. We staan regelmatig stil, luisteren, turen, kijken, zoeken maar zien niets groots, behalve twee gieren, een woodpecker, kingfischer, starling, andere vogeltjes en de kleinere dieren.

Maar de natuur is groots, groen, schoon na alle stads lucht met de dieseldampen. Stilstaan met de camera klaar, luisteren en kijken naar ieder bewegend takje, die spanning is op zich al mooi, zeker met de beloning van een heerlijke maaltijd vol met de kruiden, en gerechten van India.