De verlaten eilanden zijn te zien

Om acht uur openen we onze schuifdeur tussen de keuken en het terras. We stappen voorzichtig, op onze slippers, over de drempel. We doen vijf stappen naar het tafeltje aan de rand van ons uitzicht. Koffie en thee in de hand. We gaan zitten en kijken over de open ijzeren balustrade naar de zon welke net boven de ‘verlaten eilanden’ aan de horizon boven komt drijven. Drie eilanden waar niemand woont, of ooit gewoond heeft. Ze liggen dertig kilometer verder over de zee in de richting van Marokko. Wat weer duizend kilometer verder ligt. Met alleen wat water ertussen.

De zon voelt nu, vlak na zijn opkomst al warm en sterk. We sluiten onze ogen en laten onze huid proeven van de eerste echte warme zonnestralen sinds maanden. De kou van de afgelopen tijd lost op. De korte donkere dagen en lange nachten verdwijnen uit ons geheugen. Op de zonnige dagen was het alleen achter glas een beetje warmte. Maar vooral de vele grijze dagen met regen, helemaal zonder warmte en licht zijn snel vergeten.

Een kopje koffie, of thee, en verder helemaal niets tot de zon na een half uur wat hoger staat en we kunnen kijken naar de ontelbare witte huizen welke de heuvels om ons heen bewonen. De geluiden ervan dringen ons terras binnen. Ver weg blaffende honden, kerkklokken om het kwartier en auto’s welke in de straat naast ons passeren. Af en toe een vrachtwagen in de buurt en de constant zacht ronkende snelweg ver weg. Op driehoog achter, met een muur achter en naast ons valt het rumoer mee. Ver weg en geluid wat er moet zijn in een stad. We worden langzaam wakker en genieten.

Brood van een lokale bakker, tomaten, kaas, marmelade en boter. Aangevuld met uitzicht en de zon, is alles. De vliegreis, met daarvoor een veel te korte nacht, is volledig verwerkt. De haast om alles direct te ontdekken ontbreekt. Er is voldoende tijd.

De dag wordt gevuld met een wandeling over de boulevard. Verder niets. Hooguit vijftien kilometer lopen of meer struinen. Eerst anderhalve kilometer met een hellingshoek van ruim twintig procent naar beneden. Een zeer steile, smalle eenrichtingsweg. De geparkeerde auto’s aan de rechterkant van de steeg. Strak langs de huizen. In de ruimte die overblijft in de steeg past nog net een vrachtwagen. Als wandelaars moeten we wachten tussen de auto’s om achteropkomende verkeer te laten passeren. Maar als we dalen verbreedt het. Eerst met een smal trottoir en later zelfs een echt voetgangersgebied.

Langs de oceaan een brede vlakke strook. Waarschijnlijk het enige vlakke stuk van het eiland. Aan een kant de mooie huizen, hotels, een fort en restaurant. Dan een brede weg met uiteindelijke een ruime parkachtige strook. In het groen wat moderne beeldhouwwerk en een paar foodtrucks. Daarachter de jachthaven en een strand van stenen. Een wandeling van een gebied met de grote Hotels, met zwembaden op de rotsen boven de zee, via de boulevard naar een gebied met leuke restaurantjes in oude, soms vervallen, gebouwen. Beschilderde deuren en wanden. Eindigend bij een fort.

We stoppen voor een lunch in het ‘beerhouse’ op de weg terug. Een kaas/vlees plaat en wat champignons in ollie gebakken met knoflook. De wolken aan de noordkant van het eiland passeren langzaam de bergtoppen. Met een hoogte van vijftienhonderd meter blijven de wolken vaak hangen aan de noordzijde en dan regent het daar. Terwijl het aan de zuidzijde droog en zonnig blijft. Maar vandaag redden ze het wel en bereiken ze de stad. Op zee een prachtige zon. Aan de andere kant grijze lucht met regen eronder. Als we op ons terras terug zijn eindigt het in dikke regen.

Onze appartement eigenaar had ons al gewaarschuwd. Als je bij zonopkomst de onbewoonde eilanden kan zien wordt het slecht weer. Het leek onlogisch, alsof we het verkeerd verstonden. Bij helder weer hoort toch de zon. Maar het komt toch uit. We vluchten naar binnen rond tien uur voor lange nacht en hopen morgen de eilanden niet meer te zien.

31 Januarie 2023, Casa Pico Musica, Funchal, Madeira