Papua - Biak, onderwater

Biak, 21 oktober 2015

Een prachtig wit strand, afgebroken koraal, schelpen, de zee dichtbij prachtig turkoois, verderop diep blauw. Langs het strand de palmbomen met schaduw, een houten bankje. Een stuk van het strand af een drietal huizen, paar mannen welke bezig zijn de dag te overleven, paar honden en katten, twee koeien. Op het strand nog wat boten en een boot welke ze nog aan het bouwen zijn.

Voor de kust ligt ons bootje, de schipper en zijn hulpje liggen onder het zeiltje te slapen en onze gids zit bij de mannen te praten. Verder niets, kilometers strand met palmbomen en een koraalzee ervoor. Een heerlijke zachte zeewind, tropische temperaturen, voldoende schaduw om niet te verbranden.

Op het eiland is er ook nog een asfalt airstrip uit de tweede wereldoorlog, we lopen er naartoe, aangelegd door de Amerikanen, in de strategie om eiland voor eiland te veroveren op de Japanners. Hier vlogen de vliegtuigen in en uit met de bommen, jeeps, tanks. Een complete logistieke operatie, een vlak stuk eiland, alle bomen kappen, twee kilometer asfalt, barakken. En na 1945 alles achterlaten, totdat in de jaren 70 de Indonesiërs alles hebben weggehaald – nu rest er alleen een half overwoekerde asfaltstrip op een eiland met 900 bewoners ergens in de oceaan. Het maakt toch indruk dat die oorlog hier nog zo tastbaar is.

Naast het eiland is er de zee, snorkelen, kijken naar het schitterende koraal. Tot een meter of vijftig uit de kust, een schitterend koraal, de bekende koraal visjes in alle kleuren zwemmen er tussendoor. Daarna een echte diepe afzink, na de rand van het koraal gaat het snel naar diepte, zand, donkerte en scholen met grotere vissen. Het blijft een fantastische, fascinerende wereld waar ik geen genoeg van krijg.

Maar de bedoeling was een paar duikjes te doen, wat dieper, er ligt nog een wrak uit de tweede wereldoorlog, en daarna een fraaie duik langs een wal van koraal, tussen de grotere vissen. Het zicht is hier bijna onbeperkt, het gebied onbeperkt. Er zijn hier volop mogelijkheden. En een duik doe je hier alleen, er zijn geen anders duikers, samen met een duikmeester, met lokale kennis en wat meer duikervaring, op jezelf tussen de diepte, de vissen, de omgeving.

Maar dan moet er wel een duikmeester zijn, via de website geeft de enige duikschool van het eiland geen antwoord. Na aankomst op het eiland hebben we een gesprek en komen we tot een deal voor een paar duiken (inclusief boot, bemanning, equipment, lunch etc.) voor 2.000.000 Rupiah – bijna 160 euro, met 50% vooruitbetaald. Alles lijkt geregeld, niet echt goedkoop en het was al even onderhandelen om hierop uit te komen. Maar voor een unieke duik mag geld geen rol spelen, totdat ze op het laatste moment komen met 500.000 Rupiah extra.

De deal is over, het vertrouwen is verbroken, en ik eindig met een paar uur snorkelen, zonder flippers, vooral als de stroom langs het koraal in de middag ineens sterk lijkt te zijn. Het is hard werken om weer bij het strand te komen. En na het snorkelen blijkt ook de achterkant van benen volledig rood verbrand te zijn.

Het voelde nog even spannend of de aanbetaling terug zou komen maar dit lukte, er kwam ook nog een aanbod via onze gids, zijn vriend zou ons wel kunnen laten duiken voor het oorspronkelijke bedrag. Maar het begint te veel te lijken op spelletjes, vriendjes politiek, geld verdelen over de rug van de toerist. Het is over, we snorkelen en nu heeft we niemand wat verdiend.

Het blijft natuurlijk ook gewoon Indonesië. Een afspraak om te gaan om negen uur wordt zomaar tien uur, een bezoek waar we geen zin in hebben in ons tripje gaat toch gewoon door, een festival waar we naar toe zouden gaan met een bemo blijkt ineens op loopafstand. En hetzelfde festival blijkt ook gewoon ineens niet door te gaan of veel later te beginnen. We zouden opgehaald word bij het Hotel met een bootje maar het wordt tof een bemo rit naar de boot toe. Onze gids is aardig, maar het is wel vaak iets anders beloven als waarmaken, er is altijd ruimte.

Maar dat hoort hij de cultuur, je besteld loempia’s, krijgt ze niet, maar ze staan ook niet op de rekening. Nooit echt op tijd, en ineens moet je toch nog wat bijbetalen voor de bemo, of zoiets. Maar ze vertellen het ook niet, er is altijd ruimte om dingen net iets anders te doen. Een afspraak is altijd een afspraak met ruimte – en dat is ook een deel wat er gewoon bij hoort.

En duiken wordt snorkelen. Wat is nu het echt verschil