Baliemvallei - rood als een garnaal

Baliemvallei, 28 oktober 2015

Op ons bord, bij het diner, krijgen we groot aantal, voor ons, nieuwe soort zoetwater garnalen. Ze zijn extreem groot, maar dat is niet het enige, ze hebben ook scharen – het is een soort kruising van een garnaal met een lobster. De scharen zijn wel drie centimeter groot. De hele garnaal, van de top van de schaar tot de kont, wel twintig centimeter. Een stuk of twintig garnalen, wat witte rijst, gebakken groente en ook wat aardappelen, sieren ons bord. Het kaarsje brand er naast (vast voor als het licht uitvalt). Een waar feestmaal wordt er aangericht voor ons afscheid, de hotel manager begon er bij het ontbijt al over.

De garnaal komt voor in de rivieren in de Baliemvallei, maar worden niet vaak gevangen, ze zijn schaars en zijn maar af en toe te Koop op de markt, en waarschijnlijk heeft manager er zelf ook een grote portie want hij komt wel drie keer vragen hoe ze smaken en hoe bijzonder het is dat ze te koop waren. Toch op internet nog eens zoeken, wellicht eten we nu een uitstervend soort.

Als laatste activiteit in de vallei hebben we vandaag op een rivier ge-raft. Normaal is dat een actieve sport waarmee er door iedereen aan boord van opblaasboot een rivier – met wat stroomversnellingen – wordt afgevaren. Iedereen peddelt, rustig, gezamenlijk en de achterste stuurt een beetje zodat de boot strak over de rivier gaat. En bij wat sterkere stroomversnellingen gaat het om teamwork, er is een leider welke stuurt maar ook commando’s geeft over tempo, wie wat doet in de boot, stoppen, vooruit of achteruit peddelen, zodat de logge boot ineens snel wendbaar wordt en de rotsen vermeden kunnen worden. Het is een sport, waarbij je nat kan worden van opspattend water.

Vandaag is het echter wat anders, we zakken in een rubberboot met onze gids, Caspar, en drie van de hotel medewerkers een brede stilstaande modder rivier af.

De zon hoog boven ons, wij moeten het midden zitten – en liefst zo stil mogelijk omdat de boot gloeiend heet is, verzitten betekend verbranden. De vier mannen zijn vooral bezig om tegen elkaar in te pedellen. We zwalken over het water, als de man linksvoor peddelt stopt de man rechtsvoor totdat we bijna aan de overkant zijn en dan gaat het andersom. De mannen achter maken alleen maar geintjes en proberen nog meer tegen te werken.

De hele tocht, van de brug waar we begonnen tot de volgende brug, is vier kilometer maar we doen er minimaal drie uur over. De zon brandt, er is geen schaduw en de wind is er ook niet omdat de rivier in een dal ligt. Door de droogte is de kant wel twee meter hoog dus de wind waait hoog over. Zonder zuchtje wind en stroming kabbelen we door de rivier, een paar vogeltjes is alles wat we zien.

Mee peddelen mocht niet, stilzitten.

Het enige wat nog leuk maakt zijn de taferelen aan de kant als we een paar keer een paar huisjes passeren. Wat oudere mannen zitten te vissen en vrouwen doen de was, of lopen met grote hoeveelheden bladeren of gras op hun hoofd langs de kant. Kinderen spelen, zwemmen, zwaaien naar ons, ze hebben er wel duidelijk plezier in. Waarschijnlijk hebben ze dit ook nog nooit eerder gezien. Een opblaasboot, vier zwarte Dani met een peddel en twee blanken in het midden – met natuurlijk verplicht een rood zwemvest aan. Een plaatje welke zo uit “Kuifje in Papoea” zou kunnen komen.

Natuurlijk blijft het vreemd dat kinderen op deze tijd niet op school zitten (maar de lagere klassen zijn van 7 tot 11), de vrouwen werken en de mannen rustig vissen.

Na drie uur stappen we als rode garnalen uit de boot, we rijden in twee uurtjes terug naar ons hutje. Waarschijnlijk zien we de laatste rit van de Bemo, met de boot op zijn dak gaat die niet verder als Wamena – wij krijgen een modernere taxi. Een sundowner (het laatste beetje rum, meegesmokkeld uit Schiphol met wat lauwe cola) op ons terras, zonder garnalen kroepoek of andere snack, terwijl de regen weer met bakstenen naar beneden komt.

Het afscheidsdiner, in de mooie eetzaal, met beelden van de Papoea’s, maakt als weer goed.