Bali - wielrennen in Ubud

Bali – Ubud; 1 november 2015

We boeken een mooi hotel in Bali (Samara), met uitzicht, tussen de rijstvelden, met zwembadje kleinschalig en toch op loopafstand van het centrum. En nadat we het hotel een paar maanden geleden geboekt hebben krijgen we meteen een link mee van B-R-B (Baliroadbike.com), de Italiaanse eigenaar bleek naast een restaurant en het hotel een fanatieke Italiaanse fietser te zijn met een kleine (race) fiets tour organisatie in Ubud.

Noem het toeval, of iets anders, maar de site ziet er goed uit. Leuke fietstochtjes tussen de 60k en de 240k, dus denk je als enigszins geoefende fietser dat dit tijdens een vakantie wellicht een leuke onderbreking kan zijn. Niet een mountainbikerit of slecht zittend huurfietsje maar een echte race fiets tocht door de rijstvelden van Bali, een soort droom, eens wat anders als de wijnvelden in Frankrijk of het bollenlandschap rond Amsterdam. Dus toch, overmoedig als altijd, twee fietsdagjes geboekt. Eerst nog voorzichtig, een tochtje rond de 80 kilometer, maar later verhoogd naar 120 kilometer de eerste dag.

Maar fietsen in Bali is geen ringvaart rond Amsterdam, of de Utrechtse heuvelrug en zelfs niet gelijk aan de Mt Ventoux. Het eerste verschil is dat we nu al drie weken rondreizen in Indonesië en er ook de weken ervoor niet mee getraind is – eigenlijk is het meer als vijf weken geleden dat er gefietst is. Het tweede verschil is dat er geen weg vlak is, het is een groot klimmen, dalen, nergens een vlak stuk weg. Het gaat van brug over een rivier, omhoog, naar beneden en weer een brug over de rivier, of een echte klim de berg op. Geen moment vlakte. Het derde verschil is de wegkwaliteit, af en toe, stroken weg met meer gaten als asfalt, afgewisseld met perfect asfalt. Stuurkunst is alles. Het vierde verschil zijn de mede weggebruikers, zeker op de drukke wegen, rond Denpasar, Ubud, en de kust. Een honderdtal, brommertjes, welke aan alle kanten van de weg voorbij schieten, auto’s, vrachtwagens, een ongecontroleerde chaos, het krioelt, nergens structuur, of huist de structuur van de chaos. Als laatste is er de hitte, droog, weken geen regen, strak blauwe lucht, in de schaduw rond de 35, in de zon, niet voor te stellen.

Dus echt wel wat anders als op de wegen waar een normale fietstocht op plaats vindt.

Normaal zou een Nederlandse fietser na 10 kilometer af stappen en teruglopen. Maar met deze organisatie worden alle nadelen (bijna) gecompenseerd. Alles begint met Argus, mijn fietsgids, coach, echt een ongelooflijke ervaring. Iemand die zo goed fietst, de richting aan geeft, wijst op ieder gat op de weg, en het verkeer laat wachten voordat ik er aan kom. Hij geeft richting aan brommers, vrachtwagens, maakt de weg, al fietsend voor mij, bijna vrij. En hij kan fietsen, een echte professional, met 18,000 kilometer per jaar, en ook rijder van criteriums. Ongelooflijk hoe deze jongen fietst, hij moet zich geërgerd hebben aan mijn snelheid, vooral berg op, maar gewoon naast elkaar, pratend, fietsen we gewoon omhoog.

De tweede reden was de verzorger, Rai, de hele dag in een auto ergens achter ons. En zodra ik behoefte had om bij te komen was hij er, en dan ook echt, met een handdoekje met ijs erin om het zweet af te deppen, bananen, koekjes, water. En dan ook echt koud water, en voor ik weer opstapte was mijn bidon gevuld. Zelfs mijn zonnebril werd schoongemaakt met een doekje. Echt een ongelooflijke verzorging. Gewoon stoppen en de verzorger dept je zweet af met een koud doekje.

Eigenlijk leek het of ik de topman van een team was, en iedereen voor mij aan het werk was – voor me fietsen om me uit de wind te houden, water halen. Het kon geen toeval zijn, dit was de fietservaring, werkelijk uniek.

Jammer genoeg was de conditie wat minder, de eerste 65 kilometer ging goed, mooi tempo, nog niet zo warm, daarna was er een klim, of eigenlijk niets meer als een vals plat, 15 kilometer, met maar 600 hoogtemeter, maar dat was al teveel, zwart asfalt, zonder bomen, een continue klim. Gelukkig ook weer zo’n afdaling en dan nog 25 kilometer tussen de stinkende bussen, vrachtwagens en brommertjes in de echte hitte. Het was teveel, de conditie te slecht. En het fijn stof uit de diesels zonder roetfilter zal mijn conditie ook geen goed gedaan hebben.

Maar de fietservaring was geweldig, en iedereen om ons heen heeft er ook respect voor, waarschijnlijk waren we de enige twee fietsers in Bali.

Alleen de temperatuur blijft, dit kan niet gezond zijn. Op straat lopend overdag is al zweten, shirt nat, nu was het minimaal 10 bidons en de rest van de dag, op bed in de koele lucht van de air condition om bij te komen.

Jacqueline heeft het slimmer aangepakt, beetje winkelen, lunchen en lekker voor de kamer zitten lezen.