Namibië: Banden, banden en banden

Kongola, 1 juni 2016

Het centrum van Divundu, een benzinestation midden in een zandvlakte, met aan de randen een paar winkels en wat parkeergelegenheid. Kaal langs de weg, aan de overzijde en naast deze winkelpromenade wat hutjes, nederzettingen, verder niets. Een afslag van de hoofdweg, verder niets als zand.

De eerste winkel is supermarkt, helderblauw geschilderd, TL-licht en hoog vanbinnen. Alleen als we naar binnen gaan blijken de vakken vrijwel leeg, behalve vijfentwintig kilo zakken suiker en meel, een grote hoeveelheid schriftjes en pennen en een wand vol koelvitrines met fris en bier. Verder vooral lege vakken, geen groente of vlees. Tegenover de winkel een mobiele pinautomaat, een zwaar bepantserde wagen met een pinautomaat welke hier waarschijnlijk een keer per week staat.

Daarnaast een paar winkels waar je zelfs bij het naar buiten komen nog niet weet wat ze verkopen. Of dat ze eigenlijk wel iets verkopen. Als laatste een hardware store (volgens het bord) waar ze vooral plastic emmers en wat pannen verkopen. Haaks erop een “take away”, met onduidelijke producten. Bekende plastic tafeltjes in betonnen pand met een vitrine. Daarnaast ook nog een lokale artiest van batik lappen en ijzerwerk beestjes. Kortom kaal, zanderig, langs de weg, in de volle zon. Geen enkele reden om hier te stoppen, voor de nederzettingen uit de buurt waarschijnlijk een belangrijke plaats.

Maar om de hoek, tegenover een autosloperij of meer auto kerkhof, is de winkel waar we voor zijn gestopt – een “tyre centrum”. Een van de banden loopt leeg, is lek, een klein gaatje maar toch beter om hier actie te ondernemen als onderweg, op een zandweg een reserveband te hoeven plaatsen. In eerste instantie vragen we om een nieuwe band, we zijn verzekerd dus een nieuwe band kost uiteindelijk alleen maar een administratieve bijdrage.

Maar een buitenband met de maat 205/16 hebben ze niet op voorraad, en eigenlijk was er ook gewoon niets op voorraad. Ergens in een donker hok, kale betonnen wanden en dak, golfplaten dak, lag een stapelen, of beter een hoopje, banden. Wel was er 195/16, maar of dat nu verstandig is weten we niet. Er blijkt een tweede winkel te zijn waar ze banden verkopen. De afslag rechtsaf en dan moest er een winkel zijn. Dus weer in auto stappen, zoeken, vragen en uiteindelijk vinden we de winkel, wel tweehonderd meter verder. Ook hier, natuurlijk, een kale ruimte, stellingen halfleeg, bordje aan de wand dat je hier moest kopen en niet stelen. En ook weer een stapel banden, 205/15 of 205/17. Niet wat we zoeken.

Ondertussen zijn we redelijk de weg kwijt, wat is nu belangrijker, het eerst of het tweede getal. Een groepje lokale mannen bemoeit zich ondertussen met ons, maar daar worden we niet echt veel wijzer van. Het wordt lastig, we kunnen de band alleen laten wisselen (maar dan hebben we een reserveband minder), vervangen door een drietal banden welke niet de juiste maat heeft. Maar welke is dan de beste keus of welke is eigenlijk mogelijk? Staande op het zanderige parkeerterrein, in de volle zon. Er moet gekozen worden, volgende stad is nog 400 kilometer verder, een klapband is niet echt wat we willen.

Terug bij de bandenwinkel blijkt er nog een optie en dat is de band te plakken. Net als een fietsband, alleen dan aan de binnenzijde. Lek zoeken in een bak water, band van velg, schuren aan de binnenzijde, grote plakker erop. Zo simpel kan de oplossing zijn.