Botswana: Vast in het zand

Moreni NP, Third bridge, 10 juni 2016

Vandaag gaan we naar Third Bridge, een campsite aan de andere kant van bet park. Een afstand van een kilometer of zestig, dwars door het park over dezelfde soort paden als de gisteren. Dus wederom een “game drive” zonder gids, over smalle bospaden, zanderige bochten, kuilen van een meter diep maar gelukkig ook wat open vlaktes. Echt wild zien we wederom niet, maar we nemen ook te weinig tijd, staan nergens echt stil om de omgeving te bekijken. Meer tijd, rustig rondkijken, sporen zoeken zijn dingen welke we slecht kunnen, er is een doel en dus rijden we er naartoe, de Garmin bepaalt de route.

We rijden wel een beetje om langs een plaats waar een boottripje is te doen, en na wat vragen komen we daar ook uit en blijkt het tripje ook nog mogelijk. Na al het cross country rijden is het werkelijk geweldig. We stappen in een motorboot, vertrekken in een smal watertje tussen het riet en draaien snel een groot meer op. De overgang is werkelijk overweldigend, vlak rimpelloos, wijd. Riet en lelies, kraakhelder water, ruimte, geweldig uitzicht. Het is na twee dagen rijden in een bos, met af en toe een stukje rietland een echt overgang. Deze meren, riviertjes zijn het einde van de Okavango delta. Het water uit Angola eindigt hier, de regens daar zes maanden geleden geven hier de volle meren. Het water is nu aan het stijgen terwijl er geen druppel regen is.

We varen anderhalf uur rond, zien een zeer zeldzame antilope welke als hij bedreigd wordt kan zwemmen, een aantal vogeltjes, waaronder een welke met zijn lichaam onder een water zwemt en dus meer lijkt op een slang dan een vogel, hippo’s maar de krokodil wil zich niet laten zien. Eigenlijk is het geheel, een meren gebied van ongelooflijke grote midden in Afrika, ook wel veel mooier als de details. Het is echt een enorm contrast, de droge steppes, en dan een meren gebied. Alle beelden van een droog continent verbleken, dit gebied is vele malen groter als de Weerribben of de Biesbos, midden in een gebied waar vrijwel geen regen valt. Geweldig.

Na de boottrip volgen we het pad naar onze camperplaats, maar vijftien kilometer, en het pas een uur of twee dus we zullen lekker op tijd op onze plek zijn, en nog van de middag kunnen genieten. Maar het pad is moeilijk, de Garmin brengt meer verwarring als een goede richting, we moeten een aantal keren terug, richtingen lopen dood of gaan de verkeerde kant op. En als we op vier kilometer voor de camperplaats een heuveltje overgaan ligt er aan de andere kant een meertje. De weg loopt aan de andere kant door, maar deze passing lijkt echt te diep. We kijken naar het water, zwart, diep en niet echt neembaar zonder risico. Dus moeten we waarschijnlijk helemaal terug en een ander route nemen. Zeker veertig kilometer om, en dat terwijl het einddoel bijna te zien is.

Een anders wagen, met Zuid-Afrikaners en fransen bekijkt ook de crossing en besluit om nog een andere route te proberen. Wij volgen, en hopen nog voor donker aan te kunnen komen, dit is geen gebied om in de nacht te rijden en de zon begint al laag te komen.

Na een paar kilometers stoppen ze, naast een boom. Onder de boom een mannetjesleeuw en twee vrouwtjes. Ze kijken om zich heen, liggen in de schaduw, we staan er twintig meter van af, een geweldig gezicht. Hier zoeken we al twee dagen naar en ineens liggen ze daar, relaxt om zich heen te kijken. Jammer genoeg is de zon al laag aan het komen, de weg onbekend, dus we kunnen niet blijven kijken.

We rijden verder, zandpad en een van de drie wagens rijdt zich na vijftig meter helemaal vast. Te lang proberen met hoge toeren uit de zandkuil te komen, met hoog opspuitend zand maar geen beweging van de auto, lukt niet. De wagen graaft zich in. Gelukkig zijn we met genoeg, uitgraven, sleepkabel, low gearing en matten voor de wielen. Deze wagens hebben voldoende vermogen, en met het uitgraven van de hobbels, de juiste versnelling en een sleepkabel moet het lukken. Maar de leeuwen zijn dichtbij, zeer dichtbij, en niet echt te vertrouwen. Onze Zuid-Afrikaanse bestuurder is duidelijkheid het meest ervaren, dus hij neemt de leiding. Een van de anderen moet op het dak staan en continue de leeuwen bekijken en bij beweging waarschuwen. Een paar blijven in de auto, en diegene welke aan het scheppen zijn krijgen instructie naar welke wagen ze moeten gaan als de leeuwen bewegen.

Na wat graven volgt de eerste poging, de kabel breekt. Zonder enig resultaat zijn we nu een half uur bezig, de zon komt gevaarlijk laag te staan. Als dit niet lukt wordt het echt tijd voor een noodoplossing, de auto achterlaten of blijven zitten in de auto en de nacht doorbrengen midden in de wildernis. Hulp bellen via de satelliettelefoon kunnen we zeker, maar niemand zal ons hier voor de nacht nog komen helpen.

We doen een tweede poging, andere kabel, meer graafwerk en het lukt. We rijden weer, honderd meter verder hetzelfde probleem. Het zand is hier echt te los, we zijn hier al zonder problemen overheen gereden op de heenweg, maar nu lukt het niet meer. Maar we zijn nu niet ingegraven, beetje zand verplaatsen, rubbermat onder het wiel, low gearing en gas geven lukt. Uiteindelijk rijden we met de drie wagens in convooi op zoek naar de doorgang.

Met de ondergaande zon proberen we weer een andere short cut, veel zand, paar keer bijna vast slippend maar steeds weer gewoon erdoor komen met het vermogen, de vierwielaandrijving en low gearing per wiel lukt het. En als we langs de rivier rijden passeren we een paar hippo’s uit het water. Dit is echt imposant, in het water is het alleen het hoofd of de bek wat je ziet, nu staat het volledige dier voor ons. Gigantisch, groot, ongelooflijk, je zou bijna terugrijden, een stootje van deze jongens en de auto ligt op zijn kant, maar ze zijn goedgezind en laten ons door.

De weg gaat door en vlak voor onze campingplaats is er toch weer een rivier crossing. Dit keer met een brug, maar dat zijn hier geen echte bruggen maar een weg van balken op de grond van de rivier. Door de balken is er voldoende grip, maar als de rivier te hoog is verzuipt de motor, of als de stroming te sterk is dan wordt je van het hout afgedrukt en kom je in een te diep gedeelte. Het blijft spannend, maar de Zuid-Afrikaners gaan voor, wij volgen, en ook onze wagens halen het.

Aangekomen bij de campingsite wordt ons verteld dat er een luipaard onder een boom ligt. Waar we onder het genot van een biertje met zijn allen naar kijken, blijft een indrukwekkend beest.

Een vreemde dag, moeilijk, zwaar, maar ook met echte prachtige beloningen, een tocht over een meer, paar leeuwen echt vlakbij, hippo’s op het droge extreem dichtbij en een luipaard. Werkelijk niet te geloven, zonder gids op ons eigen game drive.