Courselles-sur-Mer - Les Pieux

Als we ontwaken vanuit een nacht waarbij de regen continue onze woonwagen teistert wordt het net een beetje droog, na zesendertig uur onafgebroken regen. De hemel nog grijs, wat lichte, maar ook donkere, plekken erin en de zonnestralen welke door de gaten komen verlichten fel delen van de omgeving. Een prachtig plaatje. Maar ook koud en nog steeds nat. Twee dagen geleden stonden we op bij eenentwintig graden, zonnetje, blauwe lucht. Nu is het twaalf graden en dreigen de volgende buien in de verte.

Ik beklim mijn racefiets in mijn korte fietsbroek en zomer shirt zonder mouwen. Rij over nog natte wegen de camping af en fiets exact 30 minuten over een weg. Geen idee waarnaartoe zolang ik de donkere bui maar rechts houd, dat is het enige wat telt. Weg van de regen rijd ik naar de lichtere plekken, warm wordend door hard te fietsen. Maar na dertig minuten haalt de regen me in, het begint zacht te spetteren. Ik keer om, exact dezelfde weg, nu staan er wel plassen, spat het water op, loopt er niemand meer op straat. De temperatuur zakt nog wat dieper naar een graad of tien. Maar het blijft bij spetteren.

Aankomend bij de woonwagen blijkt er een stevige bui overgetrokken te zijn. De plassen staan vol en jacq zit binnen. De maat is vol, nog een dag binnen zitten wordt te veel. Inpakken en de kustweg volgen langs de stranden van D-Day. Beter rijden met regen als een dag wachten op beter weer voordat we gaan rijden. Misschien hoort dit weer wel bij deze route.

We stoppen in “Arromanches-les-Bains”, een parkeerplaats buiten het dorp. Wandelen naar het dorp. Na de invasie is dit een haven aan zee geworden. Pontons met brugdelen, vanaf het strand naar dieper water. Daar pontons waar schepen met meer diepgang de tanks, geschut en ander materiaal losten. Oorlog voeren was vooral logistiek, het winnen wordt niet bepaald door het aantal soldaten wat je op het strand dumpt maar hoe goed en snel je materialen en manschappen bij de gevechtslinies kan krijgen. De landing op deze stranden, met alle dode soldaten omdat ze door Duits geschut bestookt worden, was eigenlijk het simpelste stuk. Als je maar genoeg voetvolk hebt komt er altijd iemand doorheen.

Het probleem begon daarna pas. Je bent aan land, maar bezit nog geen haven, hoe bevoorraad je de linies. Met verse soldaten en granaten. En het maakt indruk. De constructies, stalen bruggen, pontons. Dit moet maanden voor de aanval bedacht zijn. De locatie, benodigd materiaal, stalen constructies. Maanden werk en voorbereiding. Logistiek is de enige manier om een oorlog te winnen – en dat wisten de Romeinen al. En de baai ligt nog vol met pontons, niets is opgeruimd. En bij het museum liggen nog wat stukken en staal is zo dik dat het voorlopig er nog zal liggen. Vreemd idee dat de werkers in de staalwerven, enorme constructies maakten, welke uiteindelijk het verschil maakten.

Daarna volgen we de kust, zien de nodige gedenkstenen, museums (vooral tanks, geschut en militaire kleding). Bij Omaha Beach stoppen we, een mooi stalen gedenkbeeld in het strand, verder gewoon een ruim strand. En zoals alle stranden wat hogere rotsen er omheen waar waarschijnlijk de Duitse verdediging vanuit schoot. Eigenlijk is er niets, een breed strand. Hier zijn ze met landingsvaartuigen op gevaren, onder geschut van de Duitsers. Gewoon een strand.

Op weg naar onze volgende plek passeren we nog “Marie-Saint-Eglise”, een dorp waar een aantal parachutisten achter de linie werden gedropt op D-Day. En eentje blijft hangen in de kerk van het dorp. Uiteindelijk wordt hij door de Duitsers ingerekend maar zijn parachute hangt er nog steeds. Een mooi verhaal maar er hangt nu een pop, onder een parachute. En die heeft natuurlijk weinig te maken met het zeildoek van zeventig jaar geleden. Maar het zicht is apart. Verder is er een museum van de parachutisten. Blijft vreemd, veel eer voor de militairen – geen vragen of oorlog noodzakelijk is, of het beter had gekunt. Natuurlijk heeft de winnende partij in de geschiedenis altijd gelijk, maar om dat nu te verheerlijken, met alle doden, blijft vreemd.

Na de kerk rijden we naar de zuidkust van Normandië, een camping bij Les Pieux. Een baai, beide zijde rots, ertussen een van de breedste stranden. Een ruime kampplaats, direct naast de opgang naar het strand. Honderd meter breed, schoon strand. Geen hordes toeristen. Precies een camping, en verder niets dan een strand van vijf kilometer breedte. Op een camping met zwembad, winkel. Een onontdekte parel aan de kust van Normandië.