Les Pieux

Ons plekje op deze camping is precies naast de toegang naar het strand. Tien meter lopen, daarna een betonnen pad van een meter of twintig en je staat op het mulle zand. Driehonderd meter zand, bij laag water, verder begint de zee. Het voordeel van deze plek is niet alleen dit pad dichtbij maar dat iedereen van de camping hier overheen loopt. Zitten op onze stoeltjes, over de rand van onze boeken zien we een continue stroom mensen naar het strand lopen of er vandaan komen.

De eerste groep zijn de hondenbezitters, en dat zijn er veel. Natuurlijk is het meenemen van een hond in een vliegtuig voor een normale vakantie geen optie dus zijn de hondenbezitters oververtegenwoordigd. En er zijn veel soorten en maten. Net als bij de eigenaren. Een leuke snauzer welke constant naar zijn baas loopt te blaffen. Een kleine keffer, een grote herder, buldog en alles ertussen. Alles paradeert langs, meerdere keren per dag. Het verplichte nummer, direct bij het opstaan en vlak voor het slapen gaan. En nog twee keer ertussen. En de eigenaren kijken trots naar hun viervoeter.

Daarnaast zijn er de sporters, gekleed in wetsuit en board, op weg naar het water, de golven, om op het board te staan. De branding is echter nu niet zo hoog, te weinig wind in het Engelse kanaal geweest. Dus echt spannend is het niet, toch zijn ze uren bezig in de golven van vijftig centimeter met het zoeken naar de perfecte surf. Steeds in het water vallend en er weer uit kruipend.

Ook zijn er een paar verdwaalde vissers. Grote hengels op het strand, de dobber ver weg in de ondiepe zee. Geen idee wat ze op deze manier hopen te vangen. Er zijn ook nog zwemmers – maar die zijn meestal snel terug. Zonaanbidders maar die zijn bij deze temperatuur verdwenen. En gezinnetjes waarbij de kinderen uren achter elkaar kunnen spelen. Vooral met vliegers, hoog in lucht, duikelend naar het zand.

De laatste categorie, waar wij vandaag ook toe behoren, zijn de wandelaars. Ze stappen stoer langs de waterlijn naar het einde van de baai, waar het strand vastloopt op rotsen. Ze draaien om en gaan weer terug. Vanaf de camping is het beide kanten op een kilometer of vijf voor het vastloopt. Dus is het maximaal tien kilometer.

Aan een kant kan je omhoog van het strand naar een dorpje, twee terrassen met een soort foodtruck, zelfs twee echte restaurants. Wij drinken er thee en koffie en lopen daarna de weg op. Borden naar het volgende dorp, een volgende baai, vijf kilometer ver. Na een kilometer langs de weg zien we een soort wandelroute, iets langer maar ook naar dat dorp. We verlaten de weg, het begint als een mooi lokale weg, wordt langzaam een karrenspoor. Splitst zich met netjes een bordje voor de juiste richting. Het karrenspoor wordt een pad, en er komt een splitsing met vijf verschillende richtingen, zonder borden. We kiezen, vijfhonderd meter verder een hek. Dus weer terug en de volgende keuze. Een glibberig pad door een soort rivierbedding, overdekt met bomen. En de zonnige lucht met mooie witte wolken worden ook gewoon grijs, zwart. Er komt een regenbui aan. We beseffen niets bij ons te hebben, geen telefoon, kaart of zelfs water. Overmoedig en misschien wel verdwaalt midden tussen de weilanden.

Het pad wordt na een bocht weer een karrenspoor, daarna asfalt weg en komt zelfs bij een splitsing met een weg uit. Met borden waarop het volgende dorp nog steeds vijf kilometer is. Ons dorp anderhalve kilometer. De keuze is makkelijk. Na anderhalf uren lopen door de velden zijn we weer terug waar we begonnen en eten een burger en een broodje.

Na deze tien kilometer, een goede lunch, zitten we weer voor onze woonwagen. En aanschouwen de medebewoners.

Er was nog een categorie vergeten en dat zijn de mensen welke helemaal niet naar het strand gaan. Zoals de bewoners van een tent aan de overkant van het pad. Vroeg in de ochtend, met de auto, vertrokken en aan het einde van de middag komen ze terug. Een echtpaar met een zoon van een jaar of dertig, lang haar in een paardestaart. Bij terugkomst stapt de jongen uit, pakt zijn tas van de achterbank en doet de deur met geweld dicht. Het echtpaar blijft zitten, terwijl de jongen zijn oortjes in doet en wegloopt. De ouders stappen na vijf minuten praten ook uit, omarmen elkaar en lopen gearmd naar het strand. Een zwijgend toneelspel waar de spetters vanaf vliegen. Het moet een gezellige dag geweest zijn, met een goeie bonje.