Gotische kerken versus stuwmeren

We kijken uit over een schitterend stuwmeer. Honderd meter onder ons horen we de generator, die tijdens het opwekken van de elektriciteit, zachtjes bromt. Aan de andere kant van de dam, tien meter onder ons, het diepe vrijwel rimpelloze water van een enorm meer. Een eiland met een paar aalscholvers en eenden in de verte. De randen bestaan uit stenen strandjes of rotswanden die uit het water om hoog rijzen. Erboven velden met gras of bomen die hogerop veranderen in struiken. Om uiteindelijk als kale rotswand tegen de wolken aan te duwen. Er heerst rust en stilte. Het is een plek om te gaan zitten en de hele dag te blijven zitten en te zwijgen.

We rijden na een tijd verder. Prachtige wegen slingeren langs de meren, soms dicht langs de waterkant maar op andere momenten hoog erboven tussen de kale rotsen of struiken. De zon verschijnt af en toe om de kleur van dit spektakel te veranderen. De lucht wisselend van grijs tot blauw met wit. Soms is er een klein dorp waar we doorheen rijden. En in iedere plek staan een paar plastic stoeltjes voor een cafe waarin mensen hun koffie zitten te drinken en het plaatselijke nieuws doornemen. We zijn vrijwel de enige auto vandaag op deze route.

Van Aguilar de Campoo rijden we langs vier stuwmeren. Soms is er een uitzichtpunt langs de weg om eens rustig om ons heen te kijken. De bergen lijken steeds groter en dreigender te worden. De hoogste piek ligt vijftienhonderd meter boven de wateroppervlakte van de meren of tweeduizendvijfhonderd meter boven zeeniveau. Het is een ongelooflijk mooie, rustige slingerende route. Beschreven in een halve alinea in de reisgids.

Het alternatief was een route van tachtig kilometer langs twaalf gotische kerken. Door de mens gemaakte gebouwen uit de middeleeuwen, vol met beelden en fresco’s. In de reisgids worden er maar liefst drie pagina’s aan besteed. Iedere kerk wordt besproken. Eén zin uit de gids: “In de apsis zijn Romaanse fresco’s (13de eeuw) bewaard gebleven: een Pantocrator met de tetramorf in de halfkoepel”. Alsof alles wat moeilijk, oud en bewaard is uit de oudheid en daarnaast ook nog wat met godsdienst te maken heeft meer waard is als gewoon de ongelooflijke schoonheid van door wind, water, aardverschuivingen en vuur ontstane natuur. Zomaar en zonder ingrijpen of een doel.

Na het laatste stuwmeer slingeren we nog wat door bossen om in het kleine plaatsje Cistierna op de camping tot stilstand te komen. In het dorp is niets van waarde. We reden direct door naar onze stek. Onze eerste camping was een grote, vooral gevuld met stacaravans van waarschijnlijk vaste bewoners, de tweede was voor toeristen en dit was een kleine familiecamping. Paar huisjes en vaste plekken, maar ook tenten, caravans, campers die er wat langer staan. Mensen zaten gezamenlijk in groepjes voor een plek, kinderen en honden speelden ervoor. Het was gezellig en klein.

We staan aan de rand met uitzicht over het voetbalstadion. De tribune is niet meer als twee rijen banken aan een kant van het veld. En de training bestaat uit drie jongens en een trainer bij een doel. Erachter zijn nog een paar tennisbanen en naast de camping is het gemeente zwembad. De kantine van dit sportcomplex staat precies buiten het hek van de camping. Maar is er ook een onderdeel van.

Bij aankomst hadden we toch weer te veel gedaan. De lunch was voorbij zonder dat we iets gegeten hadden, de maag knorde er moest snel wat gegeten worden. In de kantine konden we net voordat de keuken sloot nog bestellen. Een hamburger en twee boterhammen met kip. Het was vet, koud en simpel. Twee plakjes vlees, opgebakken, een blaadje sla, halve tomaat in plakken en mayonaise. Het was niet te vergelijken met ons verwachtingspatroon van een lunch, met lekkere kleine hapjes en een goed glas wijn.

Wij zijn nog steeds aan het leren. Eens zullen we ons aan de gewoonte van het land aanpassen. Nu was het weer te laat.

Cistierna, 31 augustus 2024