Mijnbouw in bossen

Tremor de Arriba, een plaatsje met driehonderdvijftig inwoners, een stuk noordelijk van Leon. Eigenlijk niets meer als een T-kruising, met in de linkerbocht een terrasje. Rode plastic stoeltjes en een tafeltje voor een kroegje. Zondagmiddag rond een uur of één is het binnen al druk. We gaan buiten in de zon zitten. Ertegen over een enorme muurschildering op de zijkant van een portiekflat. Het gezicht van een mijnwerker.

In de afgelopen twee dagen hebben we al eerder tekenen van mijnbouw gezien. Een paar typische mijnbouwliften tussen de bomen, stalen constructies met een groot tandwiel aan de bovenkant, zoals vroeger ook in Limburg zichtbaar was. Of een transportband vanuit de bergen naar een industrieel complex met stapels kolen of ijzererts ernaast. We snappen nu ook waarom er treinverbinding tussen de verschillende kleine plaatsjes en de kust bestaan. Nu in gebruik voor een kleine, langzame, personentrein, maar duidelijk gebouwd voor het vervoer van kolen of ijzererts naar de kust.

In onze rijtocht over de prachtige wegen, door de uitgestrekte bossen waren de tekenen te zien. Alleen drong het nu pas echt door dat dit een belangrijke mijnstreek was. Dat hier mannen, diep onder de grond, kolen mijnden. Dat de lelijke flatgebouwen uit de jaren zestig of zoiets, toen gebouwd zijn om deze arbeiders te huisvesten. En dan hier, in dit kleine dorpje, een schilderij van twintig meter hoog als eerbetoon. Er voor een klein monument met daarnaast een wand met allemaal attributen welke ondergronds gebruikt werden. En een paar plaquettes van in de mijn verongelijkte en gestorven mannen. Het is mooi, en vreemd dat we bij geschiedenis wel de gebouwen uit de middeleeuwen bewonderen, maar niet deze waarschijnlijk gestorven industrie.

Na onze koffie en thee rijden we verder. Een schitterend gebied, glooiende brede en op deze zondag lege wegen. Jammergenoeg stuurt onze routeplanner ons nog even een doodlopende weg in. Het was duidelijk de oude oprit naar een bredere weg, die nu doodliep op de vangrail. Bij het inrijden zagen we aan het einde nog een stopbord, wat ze waarschijnlijk vergeten waren weg te halen. Helaas werd deze weg steeds smaller, zat er een smal bruggetje in en was keren onmogelijk. De weg was dichtgegroeid. Vijfhonderd meter achteruitrijden langs bomen, stenen, huis en bruggetje is toch weer wat anders.

We eindigde op een camping, vijf kilometer van de snelweg, midden in de natuur. Een groot grasveld met bomen er omheen, een riviertje en een mooi restaurant. Het is duidelijk een uitvalsbasis van wandelingen, groepsactiviteiten met speeltoestellen voor kinderen. Alleen is het seizoen afgelopen, het is vandaag 1 september. De keuken is vanaf vandaag gesloten, er staan totaal zes tenten of campers ver uit elkaar. Waaronder een man met een grote hond en een ander met een zwarte vlag met een doodskop erop. Na aankomst drinken we op het prachtige terras, met tientallen tafeltjes, een drankje. We zitten alleen en de eigenaar bekijkt ons van afstand. We lopen terug naar onze wagen en na het eten en bij de eerste regen gaan we vroeg naar bed. Alleen in het donkere bos, zonder een lamp op het terrein. Een blaffende hond, en…