Bezoekers van Picos de Europa

Na de kust zijn er de bergen, Picos de Europa. Twintig kilometer verwijderd van de zee, met toppen van 2500 meter. Een gebied voor beren, wolven, herten en schaapherders met hun kuddes. Of de plek voor bergbeklimmers met ijzers onder hun voeten of stoere wandelaars met geitewollen sokken, zware bergschoenen en een tentje op hun rug. Het is ook een mooie plek voor mountainbikers op de paden of wielrenners en motorrijders op het asfalt, maar het lijkt niet echt een plaats die geschikt is voor vakantiegangers in een camper, met tien kilo bagage bij zich, op doortocht.

Wij zijn meer bezoekers voor een dag, rijden over een schitterende tweebaansweg, slingerend omhoog. Genietend van het uitzicht, de bossen en de watertjes om ons heen. Het gebied is vergelijkbaar met andere berggebieden in Europa. De wegen zijn wel geweldig mooi en rustig. Er zijn geen opdringerige lokale automobilisten die met hun wagen bijna in de kofferbak proberen te kruipen omdat ze willen bewijzen dat ze haast hebben. Of om te bewijzen dat ze lokaal zijn en wij hier niet thuis horen. Zelfs de motorrijders rijden honderd meter achter ons, inplaats van met een ongelooflijke vertoon van macht, midden in een haarspeldbocht met hoge snelheid te passeren.

De dag begon fris, maar zonnig. We volgde de oude route langs en door de dorpen en de rotondes. Op een deel van de route liepen weer de pelgrim gangers, met hun wandelstokken en de blik op eindig, langs deze weg, in de berm of op de vluchtstrook, tussen het lokale verkeer. Moet niet echt een leuk stuk zijn voor ze. De routeplanner nam weer de route met de kortste tijd en dat was natuurlijk de naastgelegen snelweg. Ze bleef, net als gisteren adviezen geven, die wij niet opvolgden. Totdat we ergens halverwege ontdekte dat we met deze snelheid onze lunch zouden gaan missen. We namen de snelweg, wat ook een prachtige weg was. Niet meer slingerend door dorpjes, van rotonde naar rotonde. Klimmend en dalend langs de kust met af en toe uitzicht over de zee. Of door dicht bossen compleet zonder uitzicht.

De snelweg gaat op hoogte langs de kust. Viaducten over de dalen en door tunnels bij de bergen. Eigenlijk blijkt het uitzicht er zelfs mooier als over de oude weg. En de snelheid is meteen twee keer zo hoog.

Na de snelweg en de schitterende weg omhoog naar de camping Naranjo de Bulness, liepen we een stukje terug naar een restaurant in Las Arenas de Cabralles. En na de enorme lunch zaten we voor onze camper. Ondanks de duizend meter boven zee is het hier niet koud. Met het uitzicht over de bergtoppen, bij een ondergaande zon, met een goed glas wijn is het hier heerlijk genieten. Zo hoort vakantie te zijn.

Als het donker wordt zien we andere kampeerders terugkomen van hun wandeling. Hun bergschoenen en sokken uittrekken en op hun campings stelletje in de donkerte hun maaltje klaar maken, om daarna direct daarna in hun tentje te kruipen. Bij onze wandeling naar het toiletgebouw op de camping, zien we een stel met een zaklantaarn op hun hoofd, naast het pad, bezig met hun maal. Ze zijn, zo te zien, net terug van een te lange wandeling.

Wij zijn liever de bezoekers die toekijken..

Pacos de Europa, 9 september 2024