Mussen en Campers

Mussen blijven rare beesten. Zodra er ergens iets te halen is komen ze er allemaal op afgevlogen. Met zijn twintigen, vlak bij elkaar, kijken ze gespannen toe, terwijl wij wat brood eten. Ze zijn in afwachting van wat eetbare restantjes, kruimeltjes of misschien een stukje korst. Ze zitten te piepen, vliegen op en landen weer een stukje verder. iedereen op zijn eigen plekje. De meest dappere probeert wat dichterbij te komen, op de manier van drie stapjes dichterbij en dan weer twee achteruit. Totdat er iets beweegt, ergens, of er een onverwacht geluid is, ergens. Dan vliegen ze als een kudde op. Om daarna opnieuw te beginnen met hun jacht en het vinden van het beste plekje om aan te vallen.

Als we wat kruimels brood naar ze gooien, duiken ze er allemaal op. En na wat gekwetter vliegen er een paar weg, waarschijnlijk met een stukje. De andere beginnen weer met hun dans, wachten en dichterbij komen. Er wordt niets gedeeld, de eerste die wat pakt heeft het. En als het iets vreemd is, zoals een stukje aardbei, kijken ze er niet eens naar. Niemand nadert, wat een mus niet kent eet hij niet. En hij zoekt de beste plek om aan te kunnen vallen.

Eigenlijk lijken het wel campinggasten. Ook die verzamelen zich op een plekje. Krijgen een gebiedje toegekend en zodra ze hun wagen erop zetten is het van hun. De stoelen en tafels gaan naar buiten en het zonnescherm wordt uitgerold. Ook al is er helemaal geen zon, maar het maakt wel duidelijk wat hun territorium is. Niemand zal dit terrein betreden zonder toestemming. Ze begroeten andere campinggasten op de weg, maar ze praten zelden met elkaar. Iedereen in zijn eigen gebied, met zijn stukje brood. Net als de mussen voor ons op het grasveldje.

Bij caravans is het nog erger, daar word zelfs een voortent aan vast gemaakt en een plastic kleed uitgerold. Zodat niet alleen het gebied is afgezet maar men ook nog buitenkan zitten zonder dat iemand je ziet of begroet.

De overtreffende trap is de stacaravan. Die heeft voor de voortent het liefste nog een zonnedak op vier poten staan. Zodat hij zowel binnen als buiten beschermd is voor toeschouwers en passanten. En dan moet de auto ook nog in zicht, dus voor de tent of naast de caravan staan. En een klein tentje ernaast als opslagruimte is ook handig. De honderd vierkante meter is dan al snel volledig volgebouwd. Net als de mussen pikt iedereen zijn eigen stukje en probeert een zo groot mogelijk stuk te krijgen.

We begonnen vandaag onze zoektocht naar een volgende standplaats in de buurt. Eerst stuurde onze routeplanner ons een weg op waar we net doorheen pasten, om na een bocht op een nog iets smallere weg te komen. De camera’s in de wagen piepte aan alle kanten en op het scherm waren beide zijkant rood gekleurd, toen we ons erdoorheen drukte. Bij de daarop volgende bocht werd het nog tien centimeter smaller en in plaats van planten aan de zijkant waren het nu stenen. De enige weg was terug. Met vijf centimeter aan iedere kant, een paar honderd meter achteruit rijden, met twee bochten erin begint toch langzaam een uitdaging te worden. De uitrit, met een stopbord en streep naar een drukke weg, zonder zicht, begint zelfs gevaarlijk te worden.

Vijfhonderd meter verder langs de weg staat er ineens een bord naar de camping. We volgen deze route en rijden het terrein op. Hier herhaalt het verhaal zich. Het is een camping vol met stacaravans, die iedere centimeter van de ruimte hebben ingepikt. En hun auto staat er ook nog voor. Er is geen parkeerplek bij de receptie, wel auto’s achter ons, dus schuiven we het paadje tussen de caravans in om even te wachten. Met centimeters ruimte komen we er later weer uit. Dit is duidelijk niet de plek voor ons, er zijn teveel mussen op een te kleine plek. Ieder op zijn eigen plekje en iedereen kent zijn buurmus. Het zijn waarschijnlijk voornamelijk Spanjaarden.

We rijden door, proberen een andere plek. Hier geen stacaravans, maar gewoon toeristen. Grote plekken, voor de helft bezet, met veel campers uit alle landen van Europa. Niemand kent elkaar, iedereen groet en houd zijn afstand. Als mussen die wachten op een stukje brood.