Pensionades op de boulevard

Van de camping naar het stadje is een schitterende wandeling. Een klein stuk langs wat huizen om daarna via een lief parkje, met wat vergane cultuur, een paar bankjes en wat speel apparaten van kinderen, te eindigen op een boulevard. Naar de stad is het drie kilometer over een tien meter brede voetgangers weg. Aan de zijkant is een kleine strook voor fietsers geschilderd, maar daar houd niemand zich aan. Prachtige mozaïek stoeptegels als vloerbedekking en helemaal vlak. Een prachtige loper naar de stad.

Links de duinen en daarachter, af en toe zichtbaar, een enorm breed strand en uiteindelijk de zee. Hier zijn geen rotsen, er is alleen maar zand en water. En ver weg aan de overkant van de baai een hoge rots met gebouwen erop. Rechts van het pad woonhuizen, geen hotels, bars of snackbars maar gewoon, vijfhoog, losstaande gebouwen met appartementen. Balkons met uitzicht over de einder. Bij de meeste zijn de stalen rolgordijnen dicht, waarschijnlijk zijn het deelsappartementen voor de verhuur in het hoogseizoen.

Drie kilometer strak rustige wandelweg. Om de vijfhonderd meter een schitterend beschilderde toiletgebouwtje. En aan de andere kant bij iedere ingang van het strand een douche. Halverwege een restaurant met een terras, daarna een soort openbare buiten cinema en een pleintje met wat moderne kunst. Verder helemaal niets, zoals het hoort. Zon, zee en strand. Ook al zat de zon, vandaag, wel achter de wolken.

Het stadje is niet groot, een kerk voor de liefhebbers om te bezoeken, een bijzonder gebouwtje en een tunnel uitgehouwen in een rots. Tweehonderd meter onder een berg door, gebouwd in 1880. Oorspronkelijk om een haventje aan die andere kant van de rots te bereiken, maar die is al lang geleden gesloopt . Later tijdens de oorlog in Spanje is de tunnel gebruikt als schuilkelder. Nu is het alleen maar een tunnel eindigend in een plateau met uitzicht. Doelloos en doodlopend. Wel zijn de wanden en het plafond deels beschilderd alsof je onderwater, in een aquarium loopt. Leuk, maar niet meer als dat.

Na een kopje koffie lopen we terug, deels via wat straatjes met winkels, maar uiteindelijk tochweer de boulevard. Nu stoppen we bij het enige stoppunt, nemen een wijntje op het terras en bestuderen de langslopende mensen met hun huisdieren. De gemiddelde leeftijd zit rond de zeventig. Sommige langzaam lopend, andere stevig doorstappend. Zelfs twee uiterst bejaarde trimmers. De meeste zien we twee keer, eerste de ene kant op en na een tijdje de andere kant op. Kranige ouderen met hun dagelijkse wandeling, liefst met huisdier, over de boulevard.

Soms komen ze bekenden tegen bij ons terras en dan worden er stevige gesprekken gevoerd. Maar dat is meer de Spaanse manier van praten, veel handgebaren en luid sprekend. Alsof ze het oneens zijn, maar ze nemen uiteindelijk weer afscheid als oude vrienden.

De ober brengt ons het wijntje. Ik neem een slok en voor het eerste smaakt de wijn niet bijzonder. Ik zei dat het smaakte als een Albert Hein wijntje en dat dit niet was wat ik gewend was te proeven hier. Bij het afrekenen zag ik de fles op de bar staan. Het was een ‘Marquez de Vitoria Rioja crianza’, te koop bij Albert Hein. Dat wil niet zeggen dat ik een wijnkenner ben, maar wel dat dit niet een echt lekker wijn is. Ik heb hier veel beter geproefd.

We kijken naar de passanten, beseffen dat het allemaal ‘pensionades’ zijn. In de zomer is het hier waarschijnlijk druk, families met kinderen die op het strand spelen. Of jongeren die naar de disco’s aan het einde van de boulevard gaan.

Nu is het gebied ingepikt door de gepensioneerden, net als wij (bijna) zijn.