Papua - Biak, goedemorgen

IaOm half zeven neem ik een eerste slok uit mijn glas. Een Japanse whisky, Nikka double matured whisky from the barrel, prikkelt mijn mond en na het goed geproefd te hebben en doorslik brandt het langzaam een weg door mijn keel naar mijn slokdarm. Een heerlijk explosie van zachte smaken gevolgd door een intens inferno na het doorslikken.

Het uitzicht vanuit ons houten balkonnetje is geweldig, voor ons een grasveld, omzoomd met palmbomen, aan de onderzijde witte bloemen en tussen de bomen aan de overkant de blauwe zee. Er boven de blauwe lucht, witte wolken.

Het gebouw is van hout, eens strak wit geschilderd. Het dak van rood stenen golfplaten. Aan de zeezijde een breed en diep balkon, afgeschermd met houten schermpjes tussen de verschillende kamers, niet meer als 20 kamers. Aan de linkerkant het zwembad, groot, heerlijk warm water, wat stoeltjes en ligbedden. In het water uitkijkend over de oceaan. Blauwe zee, met koraal, mooie gekleurde planten en het gras strak geschoren.

De kamertjes klein, twee bedden, een kast, een WC / douche. De muren van hout, plafonds eens wit geschilderd maar nu al deels afgebladerd. Een Airco welke het redelijk koud kan houden, een douche met een dun straaltje warm water. Ook hier de afbladerende verf. De muren eens wit, nu smoezelig, wellicht een beetje beschimmeld en op sommige plaatsen al gebladerd.

Langzaam verloren glorie – zoals ook ons eigen lichaam – maar nog steeds fraai, een gouden locatie, mooie ruimte, zwembad aan de oceaan. Het is perfect, een bounty eiland, en dan niet zo’n namaak perfectie uit de reclame wereld voor een of andere alcoholische consumptie, met een strak, nieuw, glimmend appartement. De aftakeling is te zien, maar hoort er gewoon helemaal bij.

Het enige wat afbreuk doet aan de perfectie, de heerlijke borrel, op de gouden locatie is dat het half zeven in de ochtend is. In de avond met de ondergaande zon zou dit het geweest zijn. Maar het is in de ochtend, de zon komt net op, niet echt de tijd voor een borrel.

Maar we zijn ook pas aangekomen.

Een nachtvlucht van Jakarta naar Biak, via Makassar. Dus twee uur vliegen, uitstappen, wandelen, weer door de beveiliging en weer instappen en weer twee uur vliegen. Een vol vliegtuig, zeer matig eten (rijst met vis, wat groente – volledig smakeloos) een kopje water. Meer was er niet.

Aankomst bij zonsopkomst – snel naar het Hotel lopen, niet omdat er geen taxi is maar omdat het hotel aan de overkant van de weg is, daar meteen een ontbijt kunnen nemen en na een uur is de kamer al klaar. Niet wachten tot elf of twee uur, zoals bij de meeste hotels, maar gewoon om zes uur in de morgen al naar je kamer, een warme douche.

Een borrel, om half zeven, schoon, fris gewassen in de glorie welke langzaam vergaat een slok van de whisky welke gekocht was op Schiphol. De smaak vol, net als de herinnering aan beter tijden, de keel brand om harde werkelijkheid van het verval te voelen. En het verval is mooi, vreselijk mooi, zo intens is het zelden.

Rest van de dag is eerst toch maar een slaapje, paar uurtjes zwemmen, op een stoel aan het zwembadrandje liggen, een lunch. En dan nog een wandeling door het dorp. Voor het slapen neem ik nog een borrel om te mijmeren over het verval van het hotel, het lichaam, het dorp.

En ook die smaakt, maar niet zo intens als die van half zeven in de ochtend – maar hoe vaak komt dat voor, ……